De silhouetten van de hardlopers tekenen sterk af tegen het kale takkenbos waar een flauwe waterige zon zijn stralen doorheen perst. Daar staan ze hoog op de aan de oude stadsmuur gemetselde boog, de hoogste plek in de Torentuin met het gezicht naar de zon, de ogen dicht, hun lijf nog na-ademend van het hardlopen. Het zijn dezelfde mensen die 5 weken geleden voor het eerst nieuwsgierig om mij heen stonden; er is wel wat veranderd.
Het is niet alleen het feit dat zij nu iets gemeen hebben, dat zij gezamenlijk een cursus CHiLLrunning met mindfulness bij mij gevolgd hebben in Zaltbommel. Zij stonden op de eerste dag om mij heen, verrast, in de muziekkapel, waarvan de gemeente mij specifiek voor de cursus de sleutel meegaf, zodat wij een prachtig “clubhuis” hadden voor deze 5 weken. Die dag was het minus 6 graden en had ik ze van tevoren een bericht gestuurd vooral warm gekleed te komen omdat we, naast het hardlopen, af en toe ook stil zouden staan. Wij stonden in een cirkel en één voor één stelden de zes vrouwen en twee mannen zich aan elkaar voor en vertelden zij met welk doel zij deelnamen aan deze cursus. Vooral het ademhalen bleek voor hen een issue; voor Marjan met astma, voor Hans die de 10 kilometer sneller wil lopen, voor Iris omdat ze nieuwsgierig is naar mindfulness en zij heeft geen specifiek hardloopdoel. Ze zingt graag waarvoor ze ademhalingstechnieken toepast en voor Hanneke omdat ze beginnend hardloopster is. En zo heeft iedereen die hardloopt een eigen motivatie. Het maakt ook niet uit waarvoor je het doet. Dàt je het besluit en het vervolgens doet, dàt is mooi, dan is er de wilskracht en daarmee komt er de ruimte voor verandering…
Tijdens de lessen nemen de mensen hun eigen plekje in, de één bescheidener dan de ander. Voor mij de uitdaging ervoor te zorgen dat iedereen zich veilig voelt in de groep en dat er onderling respect is. Achtergronden, rangen, standen en dagelijkse bezigheden zijn nu even totaal niet van belang. Het belang is dat zij hier staan met mij. Het belang is ook dat zij voor ogen krijgen waarom zij hier staan en of het door hen beoogde doel ook het uiteindelijke doel is dat ze behalen.
Ik zag Hans, die geen rust in het hardlopen, kon vinden en het altijd maar zwaar vond en die als een briesend en gejaagd paard door het park stormde. Hij probeerde vooral, vanuit heel zijn mannelijke instinct de frêle jonge Iris in te halen. Iris, de zangeres, die gedurende de hele les voorop loopt, licht als een veertje, soepel als een hinde. Hij maakte ons aan het lachen als hij zich gekscherend afvroeg of hij niet op zangles zou moeten gaan. Op een dag, aan het eind van de les, vertel ik de mensen een verhaal over mensen die lopen als een briesend paard en lopers die genieten van het hardlopen, bijna zo licht als een hinde. Ik vraag ze ook om gedurende de week eens naar andere lopers te kijken en op hun loopstijl te letten, zonder te oordelen, puur ter bewustwording.. Tijdens de lessen geef ik de mensen van deze groep tools mee om weer te genieten als een kind, van het hardlopen, van hun omgeving en van zichzelf te zijn.
En vandaag, de laatste dag stel ik hen aan het begin van de les de vraag wie er iets wil vertellen over wat deze cursus hem of haar uiteindelijk gebracht heeft. “Nou, ik wil eigenlijk wel iets kwijt”, zegt Hans, van wie ik een grap of grol had verwacht. Hij doet een stap naar voren en vertelt met een serieus gezicht :“Ik ging deze cursus in met het idee sneller te worden door beter adem te halen. Ik heb mijn benen en mijn longen uit mijn lijf gerend om Iris bij te houden en het briesende paard heeft mij doen nadenken. Waar was ik nou mee bezig? Deze week ben ik een stuk gaan hardlopen en eenmaal thuis kwam ik erachter dat ik 17 kilometer had gelopen, helemaal op mijn gemak en ik had nog nooit zo genoten van wat ik om me heen zag en ik voelde me super!! Dus ik heb mijn doel bijgesteld…, ik ga meer genieten van het hardlopen in plaats van alleen maar proberen harder te lopen, dat komt wel weer!” Prachtig, wat een gewaarwording voor Hans.
En mij bekruipt een gevoel van trots omdat ik iemand blij heb kunnen maken met puur zichzelf te kunnen zijn. Een tijdje later, verderop in het bos doet Iris een stap naar voren en met haar zachte stem verrast ze de hele groep met de woorden:” Eigenlijk kwam ik hier niet echt met een doel met betrekking tot hardlopen, ik hou niet van wedstrijden en ik hoefde vooral niet harder. Maar tijdens de lessen en de spellen die we samen deden en de uitdaging die Hans bij elke loop met mij aanging gebeurde er iets raars met mij.
Het feit dat ik voorop kon blijven lopen en dat ik zo snel kon zijn met de hardloop- en ademhalingstechnieken die jij ons meegegeven hebt, dat maakte iets los in mij, iets van trots en ook iets fanatieks. Iets wat ik nog nooit gevoeld heb. Sterker nog, ik heb mij deze week ingeschreven voor de Singelcross en die ga ik meelopen, mijn eerste wedstrijd ooit!”
Die blikken in de ogen van zowel Hans als Iris, die stralende ogen van erkenning van wat zij zelf willen, pffff verrassend mooie mensen!!
En daar staan ze nu, de hele groep, neus in de wind, respect voor elkaar, welke rang of stand dan ook, met vernieuwd zelfvertrouwen en zin in alles wat komen gaat.
Karen de Bondt
hardlooptrainer/-coach bij CHiLLrunning.nl
Zaltbommel, 12 februari 2017
Dit is een waar gebeurd verhaald van vandaag. Alleen zijn de namen van de mensen die met mij meeliepen veranderd. Karen de Bondt geeft hardlooptrainingen en -cursussen. Tijdens de momenten met haar cursisten heeft zij mooie en bijzondere ontmoetingen. Zij schrijft hierover, het zijn haar verhalen al blijven de mensen met wie zij de ervaring gedeeld heeft anoniem, tenzij anders aangegeven door de hardlopers zelf..