Soms zie je hardlopers gaan en krijg je bijna medelijden met ze. Ze lopen vaak een soort van stoïcijns naar de grond voor hen te kijken; lekker de zaken van de dag even door het hoofd laten gaan, opgaan in gedachten noemen ze dat vaak. Of ze lopen enorm te zwoegen, hijgend naar het pad kijkend, naarstig zoekend naar de runnersflow om achteraf te kunnen zeggen dat ze zo heerlijk hebben gelopen. Is dat ook daadwerkelijk zo? Kunnen deze lopers achteraf zeggen dat ze echt lekker gelopen hebben en dat ze van hun loopje hebben genoten? Door de ogen vlak voor je op het asfalt of de grond te richten gebeurt er het volgende: de wereld en je blik wordt heel beperkt, het hoofd zakt vaak steeds verder naar voren en het lichaam raakt op verkeerde manier belast, zelfs overbelast. Door het steeds verder in elkaar en naar voren zakken beperk je eveneens de borstruimte en daarmee je ademhalingsvermogen. Daarnaast ontgaat de omgeving compleet aan deze lopers. Dat het niet altijd even makkelijk gaat, dat is bekend. Maar je kan het ook fijn houden voor jezelf, zeker als je een langere duurloop loopt. Probeer maar eens het pad voor je te “screenen”, tot een meter of 8 voor je heb je in een heel snelle blik al gemonitord dat het pad vrij is van obstakels of wat er wel is. Genoeg tijd om daarop te anticiperen; een fractie van een seconde is daar genoeg voor, de rest van de tijd rest jou om meer te geniete. Zorg dat je lichaam een rechte lijn vormt, trek als het ware je hoofd omhoog aan dat denkbeeldige touwtje aan je kruin. Neus in de wind, schouders laag en kijk om je heen. Probeer eens te kijken wat het verste punt is dat je in de verte voor je kan zien. Draai je ogen ook eens naar boven, naar de wolken, de vogels, de bomen boven jouw pad en glimlach. Glimlach naar jezelf, of denk aan iets leuks, je zal zien dat je je meteen anders gaat volgen. Probeer het maar eens en laat mij maar eens weten hoe jouw ervaring was op dat moment! CHiLLax xK
Herken jij dit?
